มนต์รักวิศวะ

ข้อมูลเบื้องต้น

              แซน สาวคณะวิศวะ มหาวิทยาลัยชื่อดังของภาคเหนือ เธอป็นเด็กต่างจังหวัด ที่ได้โควตาโครงการเรียนดี จึงได้มาเรียนที่นี่ วันแรกที่เธอมารายงานตัว เธอจึงพบกับ เพื่อนชายรหัสหน้าและหลังของเธอ อย่าง  ราเมง และ อารร์มมี่ อาร์มมี่เป็นผู้ชายที่มีเสน่ห์มาก  จึงทำให้เธอรู้สึกใจเต้นตุ้มๆ ต่อมๆ ทุกครั้งที่มองหน้า โดยเฉพาะเวลาที่อาร์มมี่ยิ้ม ใจเธอต้องละลายไปกับ เหล็กดัดฟันที่โผล่มาพร้อมกับรอยยิ้มนั้นของเขา 
               นานวันเข้า ยิ่งเธอรู้จักอาร์มมี่มากขึ้นเท่าไหร่ เธอก็ยิ่งคิดว่าเธอไม่มีสิทธิ์ในตัวเขามากขึ้นเท่านั้น ความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับเขาคงเป็นได้แค่เพื่อน มันคงจะพัฒนาไปมากกว่านี้ไม่ได้จริงๆ

               อาร์มมี่ หนุ่มน้อยหน้าทะเล้น ที่ไม่เคยรู้ใจตัวเอง ว่าลึกๆ แล้ว ก็แอบมีใจให้ แซน อยู่ไม่น้อย ถ้าเรื่องวุ่นๆ ทั้งหมดไม่เกิดขึ้น ความสัมพันธ์ระหว่างเขากับ แซน ก้คงจะเป็นได้แค่ เพื่อน ตลอดไป

                ราเมง ชายหนุ่มผู้อบอุ่นและอ่อนโยน เชาแอบหลงรัก แซน ข้างเดียวมาโดยตลอด โดยที่ แซน ไม่เคยรู้ตัวเลย เขาหวังเพียงแต่ ขอให้ แซน มีความสุข แค่นี้เขาก็พอใจแล้ว แม้ว่าคนที่เจ็บปวดที่สุดจะเป็นเขาก็ตาม

เนื้อเรื่อง

                   เช้าวันจันทร์ที่แสนสดใส แซน สาวน้อยเฟรชชี่ ที่เพิ่งเข้าสู่รั่วมหาวิทยาลัยแบบหมาดๆ กำลังลั้ลลากับการเดินไปเรียน แล็ปฟิสิกส์กับเพื่อนๆ
                   
                    " แกว่ามั้ย? ว่าทุกครั้งที่ไปเรียนแล็ปฟิ ยัยแซนจะมีความสุขเป็นพิเศษ "
                    " ก็นั่นนะซิ หรือว่าแกอยากไปเจอใครใช่มั้ย ? "
                    " ป่าวนะๆ มีความสุขเพราะจะได้ไปเรียน ผิดตรงไหนฮะ!! -*- "
                    " ก้มันมีความสุขเกินไปนะซิ แกคงไม่ได้แอบชอบใครอยู่ใช่มั้ย? "
                    " อะไร? ใคร? แอบชงแอบชอบใคร? พวกแกอย่ามา เค้าไม่ได้ชอบใครทั้งนั้นแหละ >///<"
                    " เหรอ? ไม่มีจิงๆ เหรอ? แล้วทำไมต้องหน้าแดงด้วยล่ะ ? "
                    " ไม่มีจิงๆ นะ เค้า... "
                    แซนพยายามคิดหาข้อแก้ตัว เพื่อที่จะปกปิดความรู้สึกของตัวเอง เธอกลัวว่าถ้าเพื่อนๆ ของเธอรู้ความจิงแล้ว เรื่องทั้งหมดต้อหลุดไปถึงหูอาร์มมี่ แล้วหลังจากนั้น ความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับอาร์มมี่จะไม่เหมือนเดิมอีก
          
                    " เม้าท์กันแต่เช้าเลยนะสาวๆ  ^^ "
                    " ราเมง!! "
                    " เออ ราเมงมาก็ดีแหละ แกรหัสใกล้ ยัยแซน ที่สุด ต้องรู้แน่ๆ เลยว่ายัยแซนแอบชอบใครอยู่ "
                    " O_o แซน....แอบ...ชอบใครอยู่งั้นหรอ? "
                    " ปะ..ปะ...ป่าวน้า เค้าไม่ได้ชอบใครทั้งนั้นแหละ!! "
                    " ไม่มีจิงๆ ก้ดีไป ^^ "
                    " อือ ไม่มี ^^; "
                    " ^^ "
                    " ปากแข็งจิงๆ ผู้หญิงคนนี้ ช่างเหอๆ ว่าแต่ ราเมิง เห็นอารร์มมี่มั้ย ? วันนี้มีแล็ปด้วย ยังไม่มาอีกหรอ? "
                    " มันก้มาสายประทุกครั้งแหละ  ถ้ามาเช้าก้แปลกแล้ว "
                    " แหม ยัยแซน แสดงว่าแกสังเกตทุกครั้งเลยใช่มั้ย ? "
                    " ปะ..ปะ...ป่าวซักหน่อย รึว่าไม่จิง เนาะราเมงเนาะ >///< "
                    " ... "
                    
                    เวลาของคาบแล็ปฟิสิกส์ล่วงเลยมาครึ่งชั่วโมงแล้ว แต่ แซน ก็ยังไม่เห็นจะมีวี่แววการมาของอาร์มมี่เลยแม้แต่น้อย เธอจึงทำแล็ปไปด้วยความกระวนกระวาย จนราเมงสังเกตเห็นความผิดปกติ
                   
                    " แซน เป็นอะไรไปรึป่าว ? ถ้าไม่สบายพักก่อนก็ได้นะ เราทำคนเดียวได้ "
                    " ไม่เป็นไรหรอก ช่วยๆ กันทำ จะได้เสร็จไวๆ "
                    แซนยังคงทำแล็ปต่อไปด้วยความเหม่อลอย เพราะเป็นห่วงอาร์มมี่ของเธอ
                    
                    " บูมๆ วันนี้อาร์มมี่ไม่มาหรอ? "
                    แซน ร้องถามเพื่อนสนิทของอาร์มมี่ เมื่อเขากำลังเดินผ่านโต๊ะของเธอ
                    " เห็นมันบอกว่าจะไม่มานะ เมื่อคืนมันคงแฮ๊งค์อ่ะ พอดีหนักไปหน่อย ^^ "
                    " แล้วตอนนี้ อาร์มมี่อยู่ไหน ? "
                    " อยู่หอซิ มีอะไรรึป่าว ? "
                    " ... "
                    แซนไม่ได้ตอบอะไร เธอมองหน้าราเมงด้วยสายตารู้สึกผิดเล็กน้อย ก่อนที่จะทิ้งเขาไว้ให้ทำแล็ปต่อไปคนเดียว  เธอวิ่งแบบไม่คิดชีวิตออกจากห้องเรียนแล็ปโดยที่ไม่เคยหันไปมองราเมงเลยว่า สายตาของเขาเศร้ามากเพียงใด ตอนนี้เขารู้แล้วล่ะว่า คนสำคัญของ แซน ก็คือ อาร์มมี่ มีเพียงอาร์มมี่คนเดียวเท่านั้น เมื่อเธอวิ่งมาถึงยังเซเว่นใต้หอของอาร์มมี่แล้ว เธอก็เดินเข้าไปเพื่อซื้อ HANG กะว่าจะไปให้อาร์มมี่ที่รักของเธอ ด้วยความเป็นห่วงอาร์มมี่ทำให้เธอลืมคิดไปว่าผู้หญิงขึ้นหอชายไม่ได้ แซน จึงคิดว่าจะทำยังไงดีถึงจะเอา Hang ไปให้อาร์มมี่ได้ แซนคิดได้ 2 วิธีคือ 1.แอบปลอมเป็นหนุ่มวิศวะขึ้นหอไป 2. ตะโกนเรียกให้อาร์มมี่ลงมาเอา และด้วย IQ (ไม่) เกิน 100 ของเธอ เธอจึงตัดสินใจ โทรไปหาอาร์มมี่ ว่ากำลังจะขึ้นไปหาที่ห้อง ยังไม่ทันที่อาร์มมี่จะพูดตอบโต้ใดๆ เธอก้กดวางสายไปเสียแล้ว เธอแอบปลอมตัวเป็นหนุ่มวิศวะขึ้นหอ ขณะที่เธอก้าวขึ้นบันไดขั้นที่ 1 เสียงของยามหนุ่มวัยจะ 50 ก้ดังขึ้น 
                          
                      " หยุดนะ นักศึกษาที่ไม่ได้อยู่หอนี้ ห้ามขึ้นไปเด็ดขาด!! "
                      " ... "
                      เธอขนลุกซู่ กลัวโดนจับได้ เลยรีบวิ่งไปตั้งหลักในห้องน้ำรวมใต้หอ ไม่นานนัก เธอก็ได้ไอเดียใหม่ โดยการปลอมตัวเป็นเจ๊คุมหอ และขึ้นหอไปอย่างง่ายดาย ^^ แต่เรื่องมันไม่ได้ง่ายอย่างที่เธอคิด เมื่อเธอขึ้นมาบนหอได้สำเร็จล้ว เธอจึงคิดได้ว่า เธอไม่รู้ว่าอาร์มมี่พักอยู่ห้องไหน เธอจึงตัดสินใจ เคาะทุกห้อง เริ่มตั้งแต่ห้อง 201 เธอเคาะไปเรื่อยๆ จนมาถึงห้อง 213 
                       " ซักครู่ครับ "
                       เสียงสุดเท่ห์ของชายหนุ่มในห้องดังออกมา ไม่นานนักแระตูห้องก็ถูกเปิดออก และสิ่งที่แซนพบก็คือ
                       " บาส!! "
                       บาส เป็นเพื่อนในชมรมของเธอ หมอนี่ไม่ใช่แค่หน้าตาโรคจิตอย่างเดียว แต่นิสัยก็โรคจิตไม่แพ้กัน เค้าเริ่มออกอาการหื่นกามเมื่อเห็นว่าคนที่เคาะประตู คือ แซน 
                        " อ้าว!! แซน มาทำอะไรที่นี่เนี่ย ? ^^ "
                        " เอ่อ..คือ...มา...หา... "
                        " มาหาเราหรอ ? ดีเลย เข้ามาก่อนซิ "
                        บาสพูดพร้อมกับฉุดกระชากลาก แซน ให้เข้าไปในห้อง และแล้วเสียงสววรค์ก็ดังขึ้น
                        " เฮ้ย!! หยุดเดี๋ยวนี้นะ "
                        แซน หันไปตามเสียงนั้น และเธอก้พบว่า เจ้าของเสียงนั้น ก็คือชายหนุ่มที่เธอกำลังตามหาอยู่นั้นเอง
                        " อาร์มมี่ ฮื่อๆ ช่วยเค้าด้วย T^T "
                        ณ จุดๆ นั้น อาร์มมี่ไม่สนใจอะไรอีกแล้ว แม้ว่าบาส จะเป็นเพื่อนในคณะก็ตาม แต่ถ้ามาทำให้ผู้หญิงของเขาต้องร้องไห้ ก็ถือเป็นศัตรูของเขาทั้งสิ้น อาร์มมี่มุ่งหน้าเข้าไปหา บาส แล้วก้ต่อยหน้ามันเข้าอย่างจัง การตะลุมบอลอย่างดุเดือดเริ่มต้นขึ้น ภายในห้อง 213 เพื่อนข้างห้องเมื่อได้ยินเสียง จึงตะโกนถามว่าเกิดอะไรขึ้น แต่อาร์มมี่ก็ตะโกนกลับออกไปว่าไม่มีอะไร แค่มาคุยกับบาสเฉยๆ จากการบู๊ครั้งใหญ่ของอาร์มมี่ ทำให้ บาส ถึงกับเดี้ยง ไม่มีแรงแม้แต่จะพูด เมื่อจัดการกับ บาส เสร็จแล้ว เขาจึงหันมาที่ตัวต้นเรื่อง ซึ่งตอนนี้นั่งร้องไห้เป็นผีเฝ้าประตูห้องไปเรียบร้อยแล้ว
                        " อาร์มมี่ ฮื่อๆ T^T "
                        " ยัย~ โธ่เว้ย!! "
                        อาร์มมี่ร้องโวยวายด้วยความโมโห ก่อนจะลาก แซน ออกจากห้อง 213 ไปยังห้อง 234 (ห้องของอาร์มมี่) 
                         " มาแล้วหรอว่ะ ^^ อ้าวเฮ้ย! แล้วเมิงพา แซน มาทำไมว่ะ? "
                         บูม เมทของอาร์มมี่ถามด้วยใบหน้าตกใจ เพราะนึกว่าอาร์มมี่ไปฉุด แซน มา 
                          " พวกเมิงออกไปให้หมด ออกไป!! "
                          " เมิงจะสวีตกันบอกกันดีๆ ก้ได้ ไม่เห็นต้องตะโกนไล่ขนาดนี้เลย ^^ "
                          " ไม่ต้องพูดมาก กูบอกให้ออกไป!! "
                          " เออ กุรู้แล้วๆ " 
                          อาร์มมี่โวยวายใส่เพื่อนๆ ที่อยู่ในห้องอีกครั้ง หลังจากที่พวกนั้นออกไปหมด อาร์มมี่ก็ปิดประตูห้อง และล็อคมันอย่างแน่นหนา ตอนนี้ แซน หยุดร้องไห้แล้วเอาแต่จ้องหน้าอาร์มมี่อย่างไม่ละสายตา 
                           " เป็นไงบ้าง ? แล้วขึ้นมาได้ไง? แล้วมาหาเค้าทำไม? "
                             คำถามมากมาย 108 ที่อาร์มมี่ระดมถาม แซน เป็นชุดรัว จน แซนตอบไม่ทัน ได้แต่จ้องหน้าอาร์มมี่อยู่อย่างนั้น ก่อนที่จะขำออกมา
                           " ขำอะไรฮะ!! "
                           " ไม่หยักกะรู้ว่าหน้าแดงเป็นด้วย ฮ่าๆ ^o^ "
                            " ยัย...เอ้ย!! ช่างเหอๆ ตกลงขึ้นมาทำไม? "
                            " ก็มาหาแกอ่ะแหละ "
                            " มาหามี่ ? มีไรอ่า ? รู้มั้ยว่ามันอันตราย ถ้าเมื่อกี๊มี่ไปช่วยไม่ทัน จะทำไง "                          
                            " ก็เค้าไม่คิดว่าจะมาเจออะไรแบบนี้นี่ อีกอย่างที่ขึ้นมา เพราะมีของมาให้ ^///^ "
                             " ของหรอ ? อะไรอ่า ? ^^ "
                              เขายื่นหน้าเข้าไปใกล้ แซน ด้วยความอยากรู้ แต่แซนก็เล่นตัวไม่ยอมบอก เพราะความเขิล ทั้งสองแหย่กันไปมาอย่างสนุกสนานจนกระทั่ง อาร์มมี่สะดุดขาตัวเองล้มไปทับแซนที่นั่งอยู่บนเตียงของเขา แล้วริมฝีปากของทั้งคู่ก็สัมผัสกันเข้าอย่างจัง >3<  ทั้งสองมองหน้ากันนิ่งไปชั่วขณะ ก่อนที่แซนจะได้สติและผละตัวออกจากอาร์มมี่ แต่ดูเหมือนว่าจะไม่สามารถทำอะไรอาร์มมี่ได้แม้แต่น้อย เขายังคงนอนทับร่างของแซนอยู่อย่างนั้น ตอนนี้อาร์มี่เริ่มทิ้งน้ำหนักตัวทั้งหมดลงบนตัวของแซน เขาเริ่มประทับจุมพิตลงบนริมฝีปากของผู้หญิงตรงหน้าอีกครั้ง แต่ครั้งนี้มันช่างหนักหน่วง เกินแรงต้านทานของผู้หญิงตัวเล็กๆ คนนึง แซนจึงปล่อยให้ทุกอย่างดำเนินต่อไปอย่างนั้น ตามเสียงเรียกร้องของหัวใจของคนทั้งคู่ จนกระทั่ง
                                 " โอ้ยยยยย -0- "
                                 " เจ็บหรอ ? "
                                 " โอ้ยยยย ไม่ไหววววแล้วววว อาร์มมี่ออกไปนะ เค้าเจ็บ ไม่ไหวแล้วววว T^T "
                                  " แซน เป็นอะไร ? "
                                  " เจ็บ โอ้ยยยย T-T "
                                  " เฮ้ย!! จะบ้าหรือไงว่ะ ? ยังไม่ได้ทำอะไรเลย จะเจ็บได้ไง "
                                  " โอ้ยยยย เค้าเจ็บขา เป็นตะคริว เจ็บจะแย่อยู่แล้ว ออกไปซักที "
                                  " อ้าว เป็นตะคริวหรอกหรอ แล้วก็ไม่บอกตั้งแต่แรก นึกว่าซ้อมซะอีก ^///^ รู้งี้น่าจะนอนทับต่อ ปล่อยให้เป็นตะคริวตายไปเลย ฮ่าๆ "
                      " โอ้ยๆๆ ฮื่อๆ เจ็บอ่า ToT "
                      " รู้แล้วๆ บ่นอยู่นั่นแหละ "
                      อาร์มมี่รีบลุกขึ้นอกจากตัวแซน สายตาของเขามองเธอด้วยความห่วงใย มือทั้งสองข้างค่อยๆ บีบนวดที่ขาของเธออย่างอ่อนโยน ส่วนแซนเองเมื่อเห็นสายตาอย่างนี้ของอาร์มมี่เข้า ก้เกิดอาการใจเต้นตุ้มๆ ต่อมๆ จนลืมเรื่องเป็นตะคริวไปซะสนิทเลย ทันใดนั้นเอง อาร์มมี่ก็เงยหน้าขึ้นมา ทั้งสองสบตากันปิ๊งปั๊ง แต่คราวนี้ไม่ได้ลงเอยที่จูบกันเหมือนครั้งที่ผ่านมา เพราะอาร์มมี่กลัวหยุดตัวเองไม่ได้อีก อาร์มมี่จึงหาเรื่องคุยกับแซนแทน
                    " สรุป ที่เสี่ยงชีวิตขึ้นมาถึงหอชายเนี่ย? มาทำอะไรฮะ? มันอันตรายมากรู้มั้ย ? ถ้าเกิดโดนจับได้ขึ้นมาจะทำยังไง ผู้ชายก็อยู่กันเต็มหอ แกนี่มันจิงๆ เล้ย ทำอะไรไม่รู้จักคิด เห้อ~ " 
                    แซนเอาแต่นั่งหัวเราะในท่าทางกระวนกระวายของอาร์มมี่ หัวเราะชักดิ้นชักงอ จนอาร์มมี่หมั่นไส้ ถึงขั้นต้องเอามือลูบหน้าแซน
                    " แหวะ ยี้ เค็ม "        
                    " 555+ "
                    อาร์มมี่หัวด้วยความพอใจเมื่อฝ่ายตรงข้ามทำหน้าสะอี้ดสะเอียนมือของเขา ส่วนแซนก้ได้แต่โวยวาย จนในที่สุดก็หลุดปากพูดออกมาว่า
                     " เค้าเอา hang มาให้ เห็นแว่นบอกว่าแก hang อยุ่บนหอ เลยไม่ได้ไปเรียน เค้าก็เลยอยากมาดูว่าแกเป็นอะไรมากรึป่าว ? คนเค้าเป็นห่วงนะนเย จะถามเอาอะไรนักหนาฮะ!! อุ๊บ!!  >.< "
                      แซนรีบเอามืออุดปาก เมื่อรุ้ว่าตัวเองเผลอพูดความในใจไปเสียแล้ว
                     " อิอิ เมื่อกี้พูดว่าอะไรนะ เป็นห่วงเค้าจริงๆ หรอ ? ^^ "
                     " ปะ ปะ ป่าว >///< เค้าไม่ได้พูดซะหน่อย "
                     " ชิ!! เป็นห่วงเค้าก้บอกมาดิ ทำเป็นปากแข็ง ^^ "
                     อาร์มมี่พูดด้วยใบหน้าทะเล้นเหมือนเด็ก ทำเอาแซนเขินหน้าแดง ม้วนตัวไปมา แล้วก็
                     " อะ...โอ้ยยย "
                     " แซน!!!! " 
                     อาร์มมี่ ร้องตะโกนโวยวายด้วยความตกใจ เมื่อเห็นแซนร่วงจากเตียงนอนของเขาอย่างไม่เป็นท่า
                     " เป็นอะไรมั้ย ? "
                    อาร์มมี่ พูดพร้อมกับรีบไปอุ้มแซนที่นอนแอ้งแม้งอยู่ที่พื่นขึ้นมาไว้ที่เตียงเหมือนเดิม แซนพยายามจะพูด แต่ก้จุกจนพูดอะไรไม่ออก ด้วยความเป็นห่วงแซน อาร์มมี่จึงถามเพื่อความแน่ใจอีกครั้ง ว่าแซนจะไม่มาตายในห้องของเขาใช่มั้ย ? ไม่งั้นเขาคงจะอยู่ไม่ได้ เพราะเขาเป็นโรคกลัวผีขึ้นสมอง =o= แซนก็ได้แต่พยักหน้าด้วยความไม่พอใจเท่าไหร่ จากนั้นอาร์มมี่เลยบอกว่าขอตัวไปอาบน้ำก่อน เดี๋ยวมา แซนก้ได้แต่ส่งสัญญาณมือบอกว่า โอเคๆ ไปเหอะ อาร์มมี่พยักหน้ารับแล้วเดินออกจากห้องไป                   
                    เวลา 2 ชั่วโมงผ่านไป ตอนนี้คุณชายอาร์มมี่ ก็ทรงสรงน้ำเสร็จเรียบร้อยแล้ว และกำลังเดินกลับห้อง เมื่อเขาเดินมาถึงหน้าห้อง เขาก็เห็นกระดาษ A4 แผ่นหนึ่งแหะอยู่ที่หน้าห้อง ข้างในมีข้อความเขียนไว้ว่า ' ถ้าคุณมีมารยาทและความเรกงใจมากกว่านี้ คุณจะดูสูงขึ้นอีกในสังคม ' อาร์มมี่มองกระดาษแผ่นนั้นแบบไม่ละสายตา เขาบีบมันแน่น เพราะตั้งแต่เขาเกิดมา ยังไม่เคยมีใครมาด่าเขาได้เจ็บแสบขนาดนี้มาก่อนเลยจริงๆ เรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นมันไม่ใช่ความผิดของเขาซะหน่อย เขาขยำกระดาษแผ่นนั้นแวโยนทิ้งไว้ตรงหน้าประตู จากนั้นก็เดินเข้ามาในห้อง กะว่าจะเช่งตัวต้นเรื่องซะหน่อย แต่ที่เขาเห็นคือเจ้าตัวต้นเรื่องของเขา ตอนนี้กำลังนอนหลับปุ๋ย อย่างสบายอารมณ์อยู่บนเตียงของเขา พอเขาเห็นอย่างนี้แล้วความโกรดเมื่อกี้มันก็อันตธานหายไปหมด เหลือไว้เพียงแต่ความเอ็นดู ผู้หญิงตัวน้อยที่อยู่ตรงหน้า มันเหมือนมีแรงดึงดูดบางอย่าง ดึงให้เขาเดินไปนั่งที่เตียง ใบหน้าของเขาค่อยๆ โน้มลงไปใกล้ใบหน้าของฉวนมากขึ้นเรื่อยๆๆ จนในที่สุด 
                  '' ครอกๆๆ ''
                  เสียงกรนเบาๆ ของผู้หญิงตัวน้อยตรงหน้าของเขาดังขึ้น เนื่องจากความเหนื่อยล้า เขาไม่ได้รังเกียจแต่อย่างใด แต่กลับหัวเราะด้วยความเอ็นดูซะอีก ทำไม แซน ถึงได้น่ารักขนาดนี้นะ แล้วทำไมเขาเพิ่งมาเห็นเนี่ย ? เขาได้แต่ถามตัวเองอยู่อย่างนั้น จนกระทั่งมีเสียงเคาะประตูห้องดังขึ้นขัดจังหวะห้วงความคิดของเขา
                  " ก๊อกๆๆ "
                  " ใครอ่ะ ? "
                  " ... "
                  " ใครว่ะ แปปนึงโว้ยย "
                  อาร์มมี่พูดพร้อมกับลุกขึ้นจากเตียง ตรงไปเปิดประตู และคนที่ยืนรออยุ่หน้าประตู ก็คือ ยามหอนั่นเอง O_o อาร์มมี่ขนลุกซู่ ถึงกับทำหน้าไม่ถูกเลย
                   " มีคนแจ้งว่ามีผู้หญิงอยู่ในห้องนี้ "
                   " ผู้หญิงที่ไหน ไม่มี๊ ไม่มีก๊าบ "
                    อาร์มมี่รีบปฎิเสธเสียงแข็ง แซน หาเรื่องเดือดร้อนให้เขาไม่หยุดจิงๆ -*-
                   " งั้นขอค้นห้องหน่อย "
                   " ไม่!! ไม่ดีกว่าพี่ ห้องมันรก อีกอย่างผมยังไม่ได้แต่งตัวเลย พี่ก็เห็นว่าผมนุ่งผ้าเช็ดตัวพื้นเดียว มันหวิวๆ อ่ะ "
                    " เฮ้ย ข้าค้นแปปเดียว ไม่เจออะไร ข้าก็ไปแล้ว แต่ถ้าเจอ "
                   " ไม่เจอหรอกก๊าบบบ ผู้ยงผู้หญิงทีไหน จะมาขึ้นหอชาย มีก็แต่เจ๊ๆ "
                   " เออ ก้นี่ไง ถึงต้องมาดูกับตา "
                   " พี่คับงั้นเอางี้ เดี๋ยวผมซื้อ เรด ให้พี่ขวดนึง แล้วพี่บอกว่าค้นไม่เจออะไรได้มั้ย? "
                   " ไอ้นี่ บังอาจจะเอาเหล้าปิดปาก ข้าหรอว่ะ เออ แต่ก้ได้นะ ข้าชอบ ^^ "
                   " ขอบคุนก๊าบบบบ "
                   เมื่อยามหนุ่มเดินจากไป อาร์มมี่ก้รีบปิดประตูห้องทันที แล้วถอนหายจอย่างโล่งใจ ส่วนไอ้เจ้าตัวต้นเรื่อง ยังคงนอนสบายอย่างไร้กังวลอยุ่ที่เตียง
                    อาร์มมี่คิดว่า คืนนี้จะต้องเอาคืนที่แซนทำเรื่องป่วนมากมายกับเขาไว้ให้สาสมเลย เขาไม่มีทางปล่อยเธอไปได้ง่ายๆ หรอก ^^ แซนที่รัก